We delen graag

Wie bestuurt de gemeente eigenlijk?

Jeugdzorg: Forward to the past? Nee, back to the future!

Inclusief werken in de Zorg - uitdagingen en kansen

Leren door te controLEREN

Laatst las ik een interessant artikel over hoe gemeenten met klachten omgaan. Of misschien beter gezegd: dat gemeenten niet goed met klachten omgaan. Deze constatering was gedaan door de Rotterdamse ombudsvrouw Anne Mieke Zwaneveld. De onderbouwing hiervoor vond zij in het gegeven dat maar weinig klagers het gevoel hebben dat de gemeente iets opsteekt van de klacht. Terwijl dat wel vaak een onderliggende wens is van klagers. Het algemene beeld bij de gemeentelijke klachtafhandeling is dat een klacht wordt gezien als een issue dat op zichzelf staat. Waar misschien de desbetreffende medewerker iets van kan leren, maar niet als een leermoment voor de organisatie. Kort samengevat werd in het artikel geconcludeerd: het potentiële leereffect van klachten blijft onbenut, door de manier waarop met klachten omgegaan wordt. 

Cao nekt Participatiewet

De Participatiewet kent een behoorlijke uitdaging. Mensen met een achterstand tot de arbeidsmarkt gaan zoveel mogelijk deel uitmaken van de reguliere arbeidsmarkt, tegen een eerlijke beloning. Omdat een eerlijke beloning een nogal abstract begrip is, is het gelijk gesteld aan het Wettelijk Minimumloon. Voor die sectoren waarvoor een cao geldt, wordt de eerlijke beloning gebaseerd op de cao. Tot zover niets geks, toch?

Zweten (van) al dat meten...?

Hoe creëert Adlasz inspiratie binnen het Sociaal Domein?

Adlasz helpt je graag (krachtig, flexibel, betrouwbaar en met oog voor finesse) aan een stevig advies m.b.t. bijvoorbeeld de vangnetuitkering Participatiewet.

Maar hoe krijg je nu inspiratie van transpiratie? Elke inspanning kost voorbereiding, een juiste aanpak en goede timing en dat met de juiste tools. Maar krijg je daar nu inspiratie van? Tuurlijk! Onlangs heb ik niet geheel onverdienstelijk meegedaan aan een triatlon. Ik stelde mezelf een doel, heb mijn geplande voorbereiding doorlopen en kwam met de juiste materialen aan de start. Ik zie een parallel tussen een consultant en een triatleet! Voor deze sport heb je core stability nodig. Dit betekent dat de triatleet over een stevig, flexibel & vaardig lichaam dient te beschikken. De triatlon bestaat uit 3 onderdelen, waarbij je de onderdelen dient af te leggen in zo kort mogelijke tijd. De drie onderdelen staan in verbinding tot elkaar, maar afzonderlijk vergen ze toch een net wat andere techniek, kracht of flexibiliteit in benadering. Afzonderlijk een goede prestatie per onderdeel neerzetten en als geheel een doeltijd met korte wisseltijden tussen de verschillende disciplines. Dit weerspiegelt dan ook de kernkwaliteiten van de medewerkers van Adlasz.

Waarom betalen de gemeenten niet?

Dat is nog eens een goede vraag. Waarom betalen die gemeenten niet gewoon? Zij zijn toch verantwoordelijk?

Nu krijgen we bij Adlasz deze vraag wel vaker, maar in dit geval ging het over de arbeidsmarkt. Een organisatie wil een project starten om instroom in de bijstand te voorkomen (preventie). Tja. Goede vraag? Nou, dan moeten we eerst even kijken hoe we het in Nederland hebben geregeld.

Voor wie doe jij het eigenlijk?

Eind vorig jaar lanceerde SIRE de campagne “voor wie doe jij het eigenlijk?”. Een campagne met als doel een maatschappelijk debat op gang te brengen over de vraag: waarom doe je de dingen die je doet? Een boeiend onderwerp.

Meer dan 50 tinten grijs

De “verstikkende jungle van regels en controles breidt zich steeds verder uit” binnen gemeenteland. Mijn collega Roel van den Bersselaar schreef op 21 februari jongstleden een blog over dit fenomeen (Vertrouwen is goed, maar controleren is beter? Echt?). Toch lukt het gemeenten ook - ondanks de jungle van regels en controles - rond de regels en controles heen te organiseren. Dit gebeurt naar mijn idee doorgaans niet met opzet, maar zonder dat men het in de gaten heeft. Een mooi voorbeeld hiervan is de subsidieverstrekking. 

SW-sector: onbekend, onbegrepen, onbemind?

De Sociale Werkvoorziening is, zover mij bekend, ooit opgericht met het nobele doel oorlogsgehandicapten van aangepast werk te voorzien. Die doelstelling is van lieverlee veranderd naar het aan mensen met een arbeidshandicap aanbieden van een zo regulier mogelijke, aan de arbeidshandicap aangepaste werkplek. Daarna is de doelstelling nog wat veranderd, waarbij de nadruk meer komt te liggen op het begeleiden van mensen vanuit de sociale werkvoorziening naar ‘regulier’ werk, wat dat dan ook mag zijn. De mensen die die stap niet (helemaal) kunnen maken, kunnen door middel van detachering of begeleid werken toch bij een reguliere werkgever aan de slag. Tot zover de doelstelling.

Cijferbrij

Nederland blij, de werkloosheid daalt! Volgens het CBS zit 5,3% van de beroepsbevolking zonder werk, ongeveer 480.000 mensen op een beroepsbevolking van 9 miljoen. Toch? Of toch niet?

Het is maar wat je gelooft. Vraag het een kabinet in verkiezingstijd en het zijn er 480.000, misschien wel minder als je de “frictiewerkloosheid” niet meetelt. Frictiewerkloosheid is de periode zonder werk tussen 2 banen in. Vraag het de gemeente en die zal iets heel anders zeggen. Of vraag het aan het gevangeniswezen. Of aan de dagbestedingsorganisaties. Dan ziet het plaatje er heel anders uit: 

OK, een voorbeeldje hoe het anders kan.

De vorige keer heb ik een blog geschreven over een ontwikkeling die ik heel voorzichtig zie opkomen. Ik heb een paar vragen gekregen of ik dan voorbeelden kan noemen van die opkomst. Er zijn er gelukkig meerdere, maar voor mij springt er eentje bovenuit.

Laten we eens een voorbeeld pakken dat niet zo heel ver van ons af ligt. Ik denk dan aan de aanleg en onderhoud van wegen. In heel veel gemeenten wordt dat werk nog traditioneel uitbesteed. Dat betekent dat de gemeente een bestek opstelt met eisen, te gebruiken materialen, hoeveelheden etc. Vervolgens mogen aannemers daarop inschrijven en wordt gekeken naar de aannemer die het bestek het goedkoopst kan realiseren. Wat is het resultaat? Een wirwar aan aanbestedingen, contractvormen, contracten en ander gedoe. Ontzettend leuk voor inkopers en inkooporganisaties. Aanbieders worden erg slim in het zoeken naar lacunes in de bestekken zodat er meerwerk gerekend kan worden en zodoende toch een redelijke marge op een werk gerealiseerd kan worden. Gemeenten worden steeds slimmer in het maken van bestekken en het dichten van lacunes, wat de aanbieders weer aanspoort lacunes te zoeken… Ik denk dat het beeld van de hond die achter zijn eigen staart aan rent wel duidelijk is?

Vertrouwen is goed, maar controleren is beter? Echt?

Boekhoudschandalen, de vuurwerkramp in Enschede, de cafébrand in Volendam, ze hebben één ding gemeen. Het oerwoud aan regels en controles in ons land werd nog verder uitgebreid. Dat oerwoud strekt zich uit over alle aspecten van de samenleving. Mensen met een uitkering moeten aan zoveel regels voldoen, dat ze heel voorzichtig zijn geworden om bijvoorbeeld vrijwilligerswerk te gaan doen. Accountants krijgen vanuit de toezichthouders zoveel eisen en regels opgelegd dat ze meer tijd kwijt zijn aan het vervolmaken van het dossier dan aan het uitvoeren van controlewerkzaamheden. De regering geeft de gemeenten meer ruimte om eigen beleid te maken en uit te voeren in het sociaal domein, maar de eerste aanvullende regelingen (beschut werk) die de vrijheid weer beperken zijn alweer ingevoerd.