We zijn alweer een half jaar verder ten opzichte van het vorige verslag. De afgelopen periode zijn veel nieuwe inzichten verkregen en eerdere inzichten verder geconcretiseerd. Dat betekent overigens niet dat we oplossingen hebben; dat zou iets te simpel zijn. Het betekent wel dat de problemen concreter worden waardoor gericht gewerkt kan worden aan oplossingsrichtingen.
Zaken waar we tegen aan lopen:
- Hoe bepaal je het tarief dat hoort bij het werken tegen loonwaarde? Dit is met name opportuun bij het detacheren. Welke opslagen voor welke risico’s moeten in het tarief opgenomen worden?
- Wat zijn de bestuurlijke afwegingen voor het al dan niet samenwerken binnen – maar ook buiten - een arbeidsmarktregio? Hoe kijkt men aan tegen de mogelijke concurrentie tussen bijvoorbeeld gemeenten en SW-organisatie op de prijsstelling bij het plaatsen van personen uit de doelgroep? Is het de bedoeling overheidsorganisaties met elkaar concurreren?
- Wat zijn de drijfveren voor werkgevers om mensen met een achterstand tot de arbeidsmarkt in te zetten? Zijn ze bereid tarieven op basis van het minimumloon te bepalen? Is voor werkgevers duidelijk hoe de huidige en de toekomstige tarieven opgebouwd zijn en welke bedrijfseconomische aannames en verwachtingen daar onder liggen?
- Een hogere loonkostensubsidie dan het “gebrek aan loonwaarde” is naar de letter van de wet onrechtmatig. Maar wat is de maatschappelijke waarde van het hebben van werk dan? Kunnen we die waarde inzichtelijk krijgen?
- Wat is begeleiding en wat mag dat kosten? Kunnen werkgevers dat zelf? Zo ja, moeten daar eisen aan gesteld worden? Of is het toch specialistenwerk met een soort gedwongen winkelnering?